The Dark Knight Rises

Gotham Rising

W gatunku filmów o superbohaterach Christopher Nolan stawia ostatni filar swojej trylogii Batmana. Z wielkim budżetem, ambicjami i jeszcze większymi oczekiwaniami publiczności „Mroczny Rycerz powstaje" szturmuje kina, magazyny kinomanów, publikacje krytyki filmowej i z nieco innych powodów wieczorne wiadomości. Czy Nolanowi udało się stworzyć dzieło na miarę porywającego „Mrocznego Rycerza", czy może kolejny powrót Człowieka Nietoperza jest tylko ciemną masą ginącą w cieniu swojego poprzednika?

Shame

Zatracony w cielesności

Czym jest uzależnienie? Gdzie jest jego granica? Jak obronić się przed uzależnieniem od podstawowych potrzeb człowieka? Nie chcę pisać, że ostatni film Steve'a McQueena odpowiada na, czy nawet zastanawia się nad tymi pytaniami, ale oglądając Wstyd na pewno można je sobie zadać. Popularny opis określa film jako studium człowieka uzależnionego od seksu i bez wątpienia jest trafny. Czy McQueenowi udało się uchwycić temat w ciekawy sposób?

The Artist

Wyjątkowo wymowne dzieło

Nieme kino dawno odeszło do lamusa i dziś postrzegane jest jako nieco zabawny relikt epoki, o której nikt nie pamięta. Francuski reżyser Michel Hazanavicius o nim jednak nie zapomniał. Swoim „Artystą" powraca do wczesnych lat tej pięknej dziedziny sztuki i pokazuje jak kinematografia się zmieniła, a jednak to co pierwotnie zostało ustalone, to co ją ukształtowało wciąż jest dla niej ważne i aktualne.

Code Blue

Sterylna samotność

Drugi film kinowy Urszuli Antoniak zagłębia się w wycinek życia pewnej pielęgniarki. Otoczona na co dzień śmiercią i cierpieniem poświęca się swojej pracy traktując ją jak misję życiową. Troszczy się o pacjentów szpitala, aż do tego stopnia, że w bezbolesny sposób skraca ich męki kiedy uzna to za właściwe. Kobieta jednocześnie pogrąża się w bezdennej samotności.

Hugo

This is not The Greatest Film in the World, no. This is just a tribute.

Scorsese w bajkowy sposób opowiada historię początków kina. "Hugo" jest w równym wymiarze filmem o filmach, jak i dramatem małego chłopca poszukującego swojego miejsca w życiu i sensu porządku wydarzeń otaczającego go świata. Spójne pogodzenie ze sobą tych dwóch tematów jest sztuką samą w sobie. Czy jedenaście nominacji do Oscara automatycznie potwierdza, że reżyserowi ta sztuka się udała?

Skyline

Atak świateł niebieskich

Inwazja obcych. Ten temat chyba nigdy nie znudzi się filmowcom, ani widzom. Obcy zawsze nienawidzą ludzi i dążą do naszej eksterminacji. Ich motywacja nie zawsze jest znana, ale zawsze wiąże się z przykrymi dla ludzkości konsekwencjami. Od "Wojny światów" przez "Coś" i "Dzień Niepodległości" do "Strefy X" ludzkość przez wiele dekad kina musiała walczyć o przetrwanie. Jak wyszło to w "Skyline"?

The Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 1

Blady świt

Kolejny powrót do miasteczka Forks, czyli kontynuacja historii trójkąta miłosnego między bladą dziewczyną ze szkolnej ławki, szlachetnym wampirem o posągowej urodzie i nieokiełznanym wilczurem, który tym razem obnaża swój umięśniony tors już w pierwszej scenie filmu. Czy czwarta część w końcu okazała się prawdziwym świtem dla serii?

A Dangerous Method (2011) reż. David Cronenberg

Tytuł polski: Niebezpieczna metoda

Wielkie rywalizacje są znakomitym tematem na kino. Kiedy w spór wchodzą takie postacie jak Sigmund Freud i Carl Jung, należy wymagać kina wielkiego, proporcjonalnego do ważkości tematu. David Cronenberg ofiarowuje widzom dzieło, które spotyka się z tymi wymogami.

"Niebezpieczna metoda" ukazuje powstanie psychoanalizy poprzez przedstawienie relacji niemal wyłącznie trzech postaci: Junga (Michael Fassbender), Freuda (Viggo Mortensen) i Sabiny Spielrein (Keira Knightley). Pojawia się również żona Junga oraz grany przez Vincenta Cassela problematyczny pacjent/lekarz Otto Gross. Są oni jednak elementami dopełniającymi historię, która zawsze tkwi we wspomnianym trójkącie. Ciekawe, że film przychodzi do nas od Cronenberga, który przez pryzmat swojej twórczość sam byłby fascynującym obiektem do poddania psychoanalizie.

The Art of Getting By (2011) reż. Gavin Wiesen

Tytuł polski: Sztuka dorastania

Dorastanie jest trudne. Szczególnie zauważają to młodzi filmowcy, którzy tworząc swoich bohaterów starają się im to dorastanie dodatkowo utrudnić. George (Freddie Highmore) ma to nieszczęście, że jest bohaterem filmu debiutującego na wielkim ekranie Gavina Wiesena. George to chłopak, którego wielu nazwałoby dziwakiem. Fatalista, nie dostrzega sensu w większości tego co się wokół niego dzieje. Nie posiada celu. Na niczym mu nie zależy. Nauka zdaje się go nie interesować, choć ma talent i zdolności, co rozpoznają jego szkolni nauczyciele.

Evangerion Shin Gekijoban: Jo (2007) reż. Masayuki, Kazuya Tsurumaki, Hideaki Anno

Tytuł polski: Evangelion: 1.11: (Nie) jesteś sam

W połowie lat 90-tych serial anime "Neon Genesis Evangelion" uderzył mocno w serca i umysły fanów animacji. Podobnie jak wypuszczony w tym samym roku "Ghost in the Shell", wywarł wielki wpływ na rozwój i spopularyzowanie anime na świecie. Obie produkcje osiągnęły status kultowy. Wspominam o "GitS" ponieważ film ten po latach otrzymał nowoczesne uaktualnienie. Remake to chyba zbyt daleko idące określenie. Podrasowanie sfery wizualnej filmu, dodanie także nowych elementów animacji komputerowej. "Evangelion", którego ograniczenia budżetowe nie pozwoliły na pełne zrealizowanie wizji jego twórców, w XXI wieku również został odkurzony. Tetralogia "Rebuild of Evangelion" to seria filmów pełnometrażowych pokazujących cały serial w nowej szacie graficznej. Do tej pory ukazały się dwie części, kolejne dwie mają zadebiutować na jesieni 2012.

"Evangelion: 1:11" przedstawia wydarzenia z pierwszych sześciu odcinków oryginalnego serialu.  W wielkim skrócie, jest to historia świata przyszłości zdewastowanego przez tak zwane Drugie Uderzenie - kataklizm, w którym zginęła połowa ludzkości. Organizacja Nerv ma zapobiec spodziewanemu Trzeciemu Uderzeniu za pomocą wielkich biomechów Evangelionów, które są jedyną skuteczną bronią ludzkości w walce z wrogimi istotami, zwanymi Aniołami. Fabuła śledzi losy młodocianych pilotów Evangelionów, w tym przede wszystkim Shinjiego Ikari, określanego jako Trzecie Dziecko.

Conan the Barbarian (2011) reż. Marcus Nispel

Tytuł polski: Conan Barbarzyńca

Oglądając niedawno "Genezę planety małp" uderzające wydało mi się jak ludzcy są małpi bohaterowie, a w szczególności Caesar pół na pół grany przez Andy'ego Serkisa w tandemie z zaawansowanymi efektami komputerowymi. Oglądając nowego "Conana" (całe szczęście nie w 3D) uderzające wydało mi się jak małpi są ludzcy bohaterowie, w szczególności ten tytułowy. Nieokrzesany osiłek z prostą filozofią życiową i wyraźnie zdefiniowanym celem do jakiego dąży. Nieskomplikowany, szczery... głupi? Cechy barbarzyńcy przy okazji wyjątkowo dobrze opisują sam film Marcusa Nispela.

Drive Angry (2011) reż. Patrick Lussier

Tytuł polski: Piekielna zemsta

Po obejrzeniu większej części filmografii Patricka Lussier mogę powiedzieć, że jest to reżyser z potencjałem na zyskanie kultowego statusu. To twórca niszowych horrorów akcji, których przynależność jest bliższa zaciszu domowego wideo niż prestiżu sali kinowej. Ma jednak swoich fanów i nie można ignorować, na swój sposób pociągającego, stylu jego filmów.

Akira (1988) reż. Katsuhiro Otomo

Tytuł polski: Akira

Dystopiczna rzeczywistość "Akiry" ukazuje losy bohaterów w mieście, które przeszło drastyczną przemianę. Przemianę na gorsze. Tokio nigdy nie zdawało się być kolebką szczęścia i radości, ze swoimi nieczułymi wysokościowcami, szalonymi przejściami dla pieszych i przytłaczającą anonimowością jego mieszkańców. Jednak gdy pod koniec lat 80-tych wielki wybuch zrównał je z ziemią, przy okazji prowadząc do rozpoczęcia III Wojny Światowej, miasto zmieniło się na zawsze. Odbudowane na własnych zgliszczach Neo-Tokio to mroczna metropolia targana przez starcia zbuntowanych obywateli z policją i potyczki motocyklowych gangów.

Monsters (2010) reż. Gareth Edwards

Tytuł polski: Strefa X

Inwazja obcych to jeden z ulubionych motywów kina science fiction. Nie trzeba sięgać daleko w pamięć, aby od razu z głowy wyciągnąć jakiś film o tej tematyce. Dobrze pamiętamy - choć może wolelibyśmy zapomnieć - tegoroczną "Bitwę o Los Angeles". Tamten film akurat nie dostarczył widzom pozytywnych wrażeń, ale bez trudu nawet w całkiem nowym kinie znaleźć można dla niego solidnie zrealizowaną przeciwwagę. Podczas gdy kolejne blockbustery prześcigają się w atakowaniu efektami komputerowymi, niesztampowym podejściem do tematu starcia ludzi z obcymi wykazuje się "Strefa X", debiutującego na wielkim ekranie reżysera, Garetha Edwardsa.

The Tree of Life (2011) reż. Terrence Malick

Tytuł polski: Drzewo życia

Od swojego pełnometrażowego debiutu w 1973 roku przejmującym filmem "Badlands", Malick aż do teraz nakręcił jeszcze jedynie trzy filmy. Każdy z nich był dziełem ustanawiającym standard, któremu żaden inny twórca nie potrafił i nie chciał się podporządkować. Malick zawsze tkwił na swojego rodzaju marginesie, w specyficznej niszy kina zawierającej tylko jego własne filmy. Po "Drzewie życia" na pewno się to nie zmieni, tak samo jak i jego status artystyczny. Daje radę tworzyć widowiskowe filmy z wielkimi nazwiskami na liście płac, które pozostają na wskroś autorskie. Używa do tego unikalnego języka, przekazując swoją uderzającą wizję w najczystszej formie, niezakłóconą podszeptami czy naśladowaniem innych. Robi filmy niezwykle oryginalne, jakich nigdy wcześniej widzowie nie oglądali. Jest to dokładnie to co definiuje wizjonerów kina, czy komuś się to podoba czy nie.

Malick od zawsze tworzył filmy w bardzo zuchwały i jednocześnie subtelny sposób. Większość twórców nie może sobie pozwolić na podobne podejście. Balansowanie na granicy poezji i grafomanii to coś co może zrobić albo zabić twój film. Moim zdaniem tej niebezpiecznej granicy nigdy nie przekroczył, także w swoim piątym filmie.

Melancholia (2011) reż. Lars von Trier

Tytuł polski: Melancholia

Nowy film kontrowersyjnego Duńczyka porusza temat bliski chyba każdemu myślącemu człowiekowi. Przemyślenia i zachowanie wobec przewidywanej katastrofy. Nadchodząca zagłada w "Melancholii" jest totalna. Koniec świata zbliża się z każdą chwilą i jest nieunikniony.

Rozpoczynające film sceny nie pozostawiają żadnych złudzeń. Puszczone w ultra spowolnionym tempie, pięknie skadrowane ujęcia ujawniają finał historii. Ziemia zostanie zniszczona przez planetę-wędrowca, jakże trafnie nazwaną Melancholią.

Fair Game (2010) reż. Doug Liman

Tytuł polski: Fair Game

W ostatnich latach standardy dla gatunku political thriller wyznaczył przede wszystkim Jason Bourne. Trzy zaskakująco równe filmy oparte na tej postaci zawierały w sobie wszystko czego widz mógłby oczekiwać od współczesnego kina sensacyjnego. Kiedy dodamy do tego jeszcze kilku chlubnych reprezentantów gatunku jak choćby "International" Tykwera, widzimy że poprzeczka została zawieszona bardzo wysoko. Na zmierzenie się z gatunkiem ponownie odważył się Doug Liman.

Source Code (2011) reż. Duncan Jones

Tytuł polski: Kod nieśmiertelności

Bohaterowie "Source Code" stają do wyścigu z czasem w obliczu zagrożenia, które z pewnością zbliżyłoby wskazówki Zegara Zagłady niepokojąco blisko północy. Miejscem większości akcji jest pędzący pociąg, niczym z "Niepowstrzymanego", a narzędziem go napędzającym tytułowy Source Code - niewyobrażalnie zaawansowany projekt naukowy, dzięki któremu możliwe jest stworzenie czegoś w rodzaju symulacji w czasie rzeczywistym na podstawie pamięci kilku ostatnich minut życia, w tym wypadku, pewnego pasażera pociągu. Kapitan Colter Stevens ma osiem minut na zlokalizowanie bomby i zamachowca, który zdetonuje ją po upływie tego czasu.

Nie chcę dokładniej opisywać zasad według jakich działa Source Code, znacznie lepiej odkrywać je samemu. Jak na wydumaną technologię przystało, co do jej działania musimy dać scenarzyście kredyt zaufania, momentami nawet bardzo duży. Znacznie jednak ważniejsze od prawdopodobieństwa jej stworzenia jest to jakie możliwości oferuje w świecie filmu. Wyrafinowana walka z terroryzmem, z pogranicza nauki jakby rodem wyjęta z "Raportu mniejszości". Od razu nasuwają się pytania dotykające podstawowych kwestii etycznych.

The Way Back (2010) reż. Peter Weir

Tytuł polski: Niepokonani

Polacy uwielbiają celebrować zagraniczne filmy, które w większym lub mniejszym stopniu opowiadają historie związane z Polską. Nic dziwnego, że nowy film Petera Weira od razu zdobył popularność w naszym kraju. Weir, po karierze wypełnionej kilkoma błyskotliwymi filmami, kręci epicką opowieść o ucieczce grupki więźniów z syberyjskiego gułagu i ich pieszej podróży przez 6500 kilometrów bezlitosnych warunków, aż do Indii.

Luźno oparty na książce "Długi marsz" Sławomira Rawicza, film twierdzi, że jest inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. Biorąc pod uwagę wątpliwą wiarygodność książki Rawicza, można uznać, że więcej tu właśnie inspiracji niż prawdy. Czysta fikcja czy twarda prawda, nie jest zupełnie istotne. Film nie ratuje się w żadnych z tych wypadków.

Sucker Punch (2011) reż. Zack Snyder

Tytuł polski: Sucker Punch

Zack Snyder jest kolejnym reżyserem z teledyskowym rodowodem, który szturmem rzucił się na Hollywood. Po bardzo udanym remake'u klasycznego horroru, dwóch adaptacjach komiksów i animowanej ekranizacji serii książek, przyszła w końcu pora na jego zupełnie oryginalny materiał. "Sucker Punch" to wizualnie olśniewająca opowieść młodej dziewczyny, która na wskutek serii niefortunnych zdarzeń zostaje zamknięta w szpitalu psychiatrycznym i czeka na wykonanie lobotomii. W przeciwieństwie do innych dziewczyn, które spotkał podobny los, buntuje się i postanawia uciec.