Skyline

Atak świateł niebieskich

Inwazja obcych. Ten temat chyba nigdy nie znudzi się filmowcom, ani widzom. Obcy zawsze nienawidzą ludzi i dążą do naszej eksterminacji. Ich motywacja nie zawsze jest znana, ale zawsze wiąże się z przykrymi dla ludzkości konsekwencjami. Od "Wojny światów" przez "Coś" i "Dzień Niepodległości" do "Strefy X" ludzkość przez wiele dekad kina musiała walczyć o przetrwanie. Jak wyszło to w "Skyline"?

The Tempest

Cisza przed i po burzy

Julie Taymor po raz drugi adaptuje Shakespeare'a. "Burza" rozgrywa się w całości na pewnej wyspie przywłaszczonej przez wygnaną ze swojego kraju Prosperę. Przy pomocy swojego sługi, ducha Ariela, kobieta wywołuje ogromną burzę i zatapia statek przepływający nieopodal. Na wyspę trafia grupa rozbitków wraz z konspiratorami, przez których Prospera tkwi uwięziona na tym bezludziu, zamieszkanym jedynie jeszcze przez stwora Kalibana. Jak to u Shakespeare'a wszyscy knują przeciwko wszystkim.

Conan the Barbarian (2011) reż. Marcus Nispel

Tytuł polski: Conan Barbarzyńca

Oglądając niedawno "Genezę planety małp" uderzające wydało mi się jak ludzcy są małpi bohaterowie, a w szczególności Caesar pół na pół grany przez Andy'ego Serkisa w tandemie z zaawansowanymi efektami komputerowymi. Oglądając nowego "Conana" (całe szczęście nie w 3D) uderzające wydało mi się jak małpi są ludzcy bohaterowie, w szczególności ten tytułowy. Nieokrzesany osiłek z prostą filozofią życiową i wyraźnie zdefiniowanym celem do jakiego dąży. Nieskomplikowany, szczery... głupi? Cechy barbarzyńcy przy okazji wyjątkowo dobrze opisują sam film Marcusa Nispela.

The Way Back (2010) reż. Peter Weir

Tytuł polski: Niepokonani

Polacy uwielbiają celebrować zagraniczne filmy, które w większym lub mniejszym stopniu opowiadają historie związane z Polską. Nic dziwnego, że nowy film Petera Weira od razu zdobył popularność w naszym kraju. Weir, po karierze wypełnionej kilkoma błyskotliwymi filmami, kręci epicką opowieść o ucieczce grupki więźniów z syberyjskiego gułagu i ich pieszej podróży przez 6500 kilometrów bezlitosnych warunków, aż do Indii.

Luźno oparty na książce "Długi marsz" Sławomira Rawicza, film twierdzi, że jest inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. Biorąc pod uwagę wątpliwą wiarygodność książki Rawicza, można uznać, że więcej tu właśnie inspiracji niż prawdy. Czysta fikcja czy twarda prawda, nie jest zupełnie istotne. Film nie ratuje się w żadnych z tych wypadków.

No Strings Attached (2010) reż. Ivan Reitman

Tytuł polski: Sex Story

Nie ma chyba miesiąca w roku bez swojej komedii romantycznej. Albo kilku. Każda jest bardzo podobna do innych, a mimo to wszystkie gromadzą większą lub mniejszą widownię. Reżyser kultowych "Pogromców duchów" zaspokaja komediowo-romantyczny głód polskich widzów filmem "przetłumaczonym" z angielskiego na angielski jako "Sex Story".

Po głupawej, acz chwilami zabawnej "Mojej super eksdziewczynie", Reitman powraca do reżyserii z filmem niestety jeszcze bardziej głupawym i rzadko kiedy zabawnym. Emma (Natalie Portman) po latach spotyka Adama (Ashton Kutcher), z którym jako dziecko spędziła jedną noc... rozmawiając na ławce. On jest gorący, ona jest gorąca, i tak szybko zaczyna się ich luźny związek. Mają być tylko przyjaciółmi od seksu, bez uczuć, bez przywiązania. Jednak jak to między ludźmi bywa, po pewnym czasie... a zresztą, już wiecie gdzie zmierza fabuła, prawda?

The Limits of Control (2009) reż. Jim Jarmush

Tytuł polski: The Limits of Control

Jarmush zabiera widza w podróż za samotnym płatnym zabójcą, gdzie przez blisko dwie godziny obserwujemy jak bohater pije dwa espresso w osobnych filiżankach i spotyka pokręconych ludzi. Z pewnością jest to podróż dla niektórych fascynująca i wysmakowana. Cóż, jest to jednak moja recenzja, dlatego też przedstawię moje własne, czysto subiektywne wrażenia z tej niecodziennej wyprawy.

Film powinien raczej nosić tytuł "Granice cierpliwości". Zadawałem sobie pytanie, ile widz może jeszcze wytrzymać? Aż do momentu pojawienia się Billa Murraya w ostatnich minutach filmu, oglądamy jeden powtarzający się schemat. Ciekawy jest pierwszy segment. Każdy kolejny to w zasadzie tylko wariacje. Struktura tego filmu przywodzi na myśl dwa inne słabe obrazy: bełkotliwe "9 Songs" Winterbottoma i efekciarskie, niezwykle nużące "8 Części Prawdy".

The Box (2009) reż. Richard Kelly

Tytuł polski: The Box. Pułapka

Milion dolarów od ręki, w gotówce, zwolniony od podatku. Tyle dostanie para głównych bohaterów za naciśnięcie przycisku zamkniętego pod kopułą dziwnego pudełka. Jest jeden haczyk. Ktoś, kogo nie znają, gdzieś na świecie zginie. Przed takim wyborem stają Cameron Diaz i James Marsden w ostatnim filmie twórcy "Donnie Darko".

Niezwykle kuszące, zwłaszcza biorąc pod uwagę dość niefortunny splot zdarzeń, które finansowo dotknęły filmowe małżeństwo. Kusicielem natomiast jest supertajmeniczy Frank Langella. Człowiek w czerni, bardzo konkretny, pozbawiony połowy twarzy, o nazwisku Arligton Steward. Bardzo dobrze udaje mu się zainteresować widza we wczesnych momentach filmu. Od razu widzimy jasno postawiony problem, wokół którego zaczyna się kręcić całe życie bohaterów.

The Lovely Bones (2009) reż. Peter Jackson

Tytuł polski: Nostalgia Anioła

Siostra Ma zapytała mnie ostatnio: „Co robisz?” „Piszę recenzję do „Nostalgii Anioła””- odpowiedziałem. „To ten film, na który miałeś mnie zabrać?!” „Tak to ten, ale dobrze, że tego nie zrobiłem”. Była wściekła i nie odzywała się do mnie cały dzień.

Na film twórcy „Władcy Pierścieni” czekałem z niecierpliwością. Długi czas oczekiwania, świetny trailer, chwalebne napisy na plakatach – to tylko podgrzewało atmosferę. Wątpliwości zaczęły się, kiedy „Nostalgia Anioła” została pominięta w nominacjach do Oscarów (tylko jedna nominacja). Były wtedy dwie możliwości. Albo Akademia zapomniała o tak dobrym filmie (jak o "Zapaśniku "dając tylko dwie nominacje), albo to po prostu bardzo słabe dzieło. Okazało się, że to drugie.

Shutter Island (2010) reż. Martin Scorsese

Tytuł polski: Wyspa Tajemnic

Kolejna powieść Dennisa Lehane'a trafia na ekrany kin. Tym razem za

kamerą stoi osławiony Martin Scorsese. Rzecz dzieje się na tytułowej wyspie, na którą przybywają szeryf Teddy Daniels (Leo DiCaprio) wraz ze swoim partnerem (Mark Ruffalo). Mają rozwiązać sprawę tajemniczej ucieczki jednej z pacjentek ośrodka dla psychicznie chorych przestępców. Wkrótce okazuje się, że nie wszystko jest takie jak się z początku wydaje, zarówno po stronie nadzorców szpitala jak i pary obcych policjantów.

Najnowszy film Scorsese to pogmatwany dreszczowiec czerpiący równie dużymi garściami z kina noir jak i horrorów. Reżyser od razu daje nam do zrozumienia, że to co zobaczymy nie będzie przyjemne. Złowieszcza - i trochę nachalna - muzyka w otwierających ujęciach zwiastuje, że nie będzie to kolejna standardowa sprawa tropienia uciekiniera. Jak tylko bohaterowie stawiają pierwsze kroki na gruncie wyspy, nasuwają nam się myśli: uciekajcie! Pakujecie się w straszliwe tarpaty nie zdając sobie z tego sprawy. Tak faktycznie się dzieje.

Desert Flower (2009) reż. Sherry Horman

Tytuł polski: Kwiat Pustyni

Idąc na ten film wiedziałem tylko, że będzie to kobiecy film, o kobiecie, zrobiony przez kobietę, o kobiecych sprawach. Seans niestety tylko upewnił mnie w tej teorii.

Film opowiada prawdziwą historię Waris Dirie, która urodziła się w Somalii, i która po latach perturbacji zostaje światowej sławy modelką. Ma też traumatyczne wspomnienia z dzieciństwa, kiedy została obrzezana, co ma ogromny wpływ na jej życie.

Alice in Wonderland (2010) reż. Tim Burton

Tytuł polski: Alicja w Krainie Czarów

"Alicja w Krainie Czarów" jest książką, którą Tim Burton prędzej czy później musiał zekranizować. Ciężko pomyśleć o bardziej trafnym reżyserze, spośród znanych i cenionych twórców współczesnego kina, do przeniesienia powieści Carrolla wraz z jej kontynuacją na duży ekran. Być może jednak wyobraźnia Burtona okazuje się zbyt bujna, jako że film zawodzi już po pierwszym kwadransie.

 Z pierwszych minut filmu orientujemy się, że nie jest on wierną adaptacją literatury. Jest to raczej oryginalna opowieść zainspirowana i stworzona na motywach powieści. Nie żeby było w tym coś złego. W końcu materiału źródłowego nie należy traktować jak dogmatu. Można się wręcz spierać, że sensem adaptacji jest jego twórcza modyfikacja. Rzecz w tym, że film nie sprawdza się bez względu na to z jakiej strony go ugryziemy. Ale po kolei.